Hy lees vanoggend in die koerant, sê Hans Baard, dat ’n lekker stuk steak, of skaapboud of ’n varktjop eintlik al die tyd goed is vir jou. ’n Baie geletterde navorsingspan van Ingeland het dit met baie moeite uitgevind en dis ’n feit soos ’n koei, sê Hans. Hulle sê dis jare se bog dat steak jou hart sal aanval of allerhande ander siektes en kwale veroorsaak.

Dis eintlik goed vir jou hart omdat dit noodsaaklike 'fêttie êssits' en yster en goed in het, sê Hans Baard en hy druk die koerant met die artikel onder Allen Prentjies se neus in. Allen Prentjies is ’n vegetariër. Die ander ouens in die drinkgat loer oor Allen se skouertjie om eerstehandse insig oor dié aardskuddende nuus op te doen.

"Jou wragtag!" sê Gert Mossie. Hy sê dit mos nog altyd. Wat hom nou erg die hoenders in maak, sê Gert, is die ding dat sy vrou hom al onhoudbaar lank dwing om eerder pluimvee te eet omdat regte vleis dan kwansuis nie goed vir hom is nie.

Grootpiet druk met ’n piesangvinger op ’n plek in die koerant, wat nog voor Allen Prentjies op die toonbank lê. Hulle sê hier, sê Piet, dat ’n stuk gebraaide vark minder van die gevaarlike soort vette in het as ’n gebraaide hoenderborsie. En hulle sê dat ’n steak gesonder is as ’n Griekse slaai met kaas in, sê Grootpiet.

"Daar het jy dit," sê Gert Mossie. En dan rits Gert dit amper sonder asemskep af: "Ek het dit altyd geweet. Dit wys jou nou net. Dis nou vir jou ’n ding, nè? Sien jy nou? Ek het jou mos gesê, maar wil jy luister? Nee. Jy is mos altyd reg. En wat sê jy nou daarvan?"

Hans Baard wil hierop weet wat nou met Gert aangaan. Het Gert nou al sy varkies verloor, of is hy hoenderkop van die brêndie-en-coke?

"Nee, man. Ek oefen vir wanneer ek vanaand by die huis kom," antwoord Gert Mossie. Hy wil by die deur instap met ’n paar lekker T-bones, wat hy nou-nou by Wilhelm Slagter gaan aankoop, in die een hand en die koerantartikel in die ander hand. En dan wil hy die goed sê wat hy nou oefen voor sy vrou vir hulle die T-bones gaan gaarmaak.

Sy dierbare wederhelfte het, vandat hulle ’n bietjie jare en vetjies aangesit het, erg gesondheidsbeduiweld geraak, sê Gert. En vandat sy begin het om al wat ’n vrouetydskrif te lees, het sy beproewing in erns begin.

In hulle huis, sê Gert is daar deesdae net twee soorte kos: Dis die goed-vir-jou-goed en die sleg-vir-jou-goed. En die nare waarheid is dat al die goed-vir-jou-goed sleg is en al die sleg-vir-jou-goed lekker is. Sy vrou is deesdae baie streng gesteld daarop dat hy net van die goed-vir-jou-goed inkry.

Noudat die Ingelse met hulle navorsing vir een keer weer iets goeds gedoen het, ná hulle bacon-en-eiers uitgevind het, gaan rooivleis mos een van die goed-vir-jou-goed word en die harmonie en vrede sal na sy huis terugkeer, sê Gert Mossie.

Dis soos destyds toe ander slim navorsers uitgevind het ’n enkele aantal glasies rooiwyn of wieskie is goed vir jou hart, sê Grootpiet. Van daardie dag af verstaan sy vrou dinge ook baie beter.

"Hierdie is ’n groot deurbraak in die emansipasie van die man. ’n Blye dag!" jubel Gert Mossie.

"Wag ’n bietjie. Wag ’n bietjie," sê Allen Prentjies. "Kyk wat sê hulle hier onder aan die storie." "Hulle sê Ingelse mans eet ’n gemiddeld van 96 gram rooivleis per dag, en solank hulle nie meer as 140 gram per dag eet nie, is rooivleis goed vir hulle."

Grootpiet meen dadelik dat dit seker ’n drukfout moet wees. ’n Steak van 96 gram of selfs 140 gram bestaan nie. En ’n man wat so min vleis wil eet, kan sekerlik ook nie bestaan nie. Dis ’n happie vleis, nie ’n steak nie, sê Piet.

"Dit wys jou nou net weer," sê ’n verontwaardigde, Gert Mossie. "Jy kan nooit ’n Ingelsman vertrou nie." Maar hy gaan hom nie daardeur laat afsit nie. Hy gaan voort met sy plan.

Vannaand en vorentoe sal daar rooivleis in hulle huis geniet word, sê Gert. Hy gaan nog die knipsel uit Hans se koerant saam met die T-bones uit Wilhelm se slaghuis saamvat huis toe. Hy sal net die daai deel onder aan die storie afknip.